فیبروم رحم

فیبروم رحم، در اثر رشد بیش از حد عضله رحم ایجاد می شود. فیبروم ها در رحم می توانند محل های مختلفی داشته باشند.

چنانچه می خواهید اطلاعاتی در خصوص فیبروم رحم و علت و علائم ایجاد آن و همچنین تشخیص و درمان آن کسب کنید در ادامه مقاله با ما همراه باشید.

فیبروم رحم چیست و چه علائمی دارد ؟

فیبروم ها، تومورهای خوش خیم و غیر سرطانی هستند که اغلب بین سنین شانزده تا پنجاه سال (سنین باروری)، داخل رحم رشد می کنند. در طول این سال ها، مقدار استروژن بالاتر است که منجر به میوم رحمی  (myoma) می شوند.

حدود 20 تا 50 درصد از بانوان، دارای فیبروم رحمی هستند. این تومورها، خطر ابتلا به سرطان را افزایش نمی دهند و ارتباطی با سرطان ندارند.

افرادی که دارای اضافه وزن هستند، بیشتردر معرض ابتلا به فیبرم رحم قرار می گیرند. در صورت ابتلا به این عارضه و مواجه شدن با علائم و مشکلات آن، به روش های مختلفی قابل درمان می باشد و جای نگرانی نیست .

لاپاروسکوپی فیبروم

رشد فیبروم ها در رحم، در سنین باروری بسیار رایج می باشد زیرا در این سنین، مقدار هورمون استروژن در بدن بالاتر است و احتمال رشد این تومورها وجود دارد .
اکثر افراد علائمی مشاهده نمی کنند، اما خونریزی های شدید به دلیل فیبروم میتواند خطرساز باشد.

علائم شامل کمردرد، یبوست  و خونریزی بیش از حد واژن است که منجر به کم خونی (علائم و درمان کم خونی) می شوند.

به محض مواجه شدن با این علائم به پزشک زنان مراجعه کنید.

انواع فیبروم

چهار نوع فیبروم یا میوم وجود دارد:

فیبروم داخلی : شایع ترین نوع که در دیواره عضلانی رحم واقع شده است.
فیبروم های زیرزمینی :  در زیر لایه بافت قسمت بیرونی رحم دارد. آنها می توانند به فیبروم های متورم تبدیل شوند و توانایی افزایش ابعادی نیز دارند.
فیبروم های زیر جلدی : این نوع فیبروم می تواند به حفره رحم برسد و در عضله زیر پوشش دیوار رحم واقع شده است.
فیبروم دهانه رحم : این تومورها در دهانه رحم قرار دارد.
طبقه بندی فیبروم بستگی به محل آن در رحم دارد.

علائم فیبروم یا میوم چیست؟

فیبروم ها، ممکن است علامتی نداشته باشند و فرد از وجود آن ها مطلع نشود و بطور اتفاقی در سونوگرافی یا معاینات لگن تشخیص داده شود. از هر سه زن مبتلا به فیبروم، یک نفر علائم آن را تجربه می کند.

فیبروم ها، از لحاظ اندازه ممکن است آن قدر کوچک باشند که دیده نشوند و در برخی موارد، به صورت توده هایی در می آیند که سبب بزرگ شدن رحم می شوند.

این علائم عبارتند از:

• کم خونی، در نتیجه قاعدگی های طولانی مدت
• یبوست
• ناراحتی در قسمت پایین کمر
• تکرر ادرار
• دوران قاعدگی سنگین و دردناک
• درد هنگام برقراری رابطه جنسی
• مشکل در تخلیه مثانه
• فشار یا درد در ناحیه لگن
• کمر درد یا پا درد

سایر علائم احتمالی عبارتند از:

• مشکلات زایمان
• مشکلات حاملگی
• مشکلات باروری
• سقط جنین مکرر

علت بوجود آمدن فیبروم چیست؟

علت قطعی این مشکل دقیقا مشخص نیست اما علت هایی وجود دارد که می تواند در به وجود آمدن فیبروم ها دخیل باشد که در این قسمت به توضیح آن ها می پردازیم:

• هورمون ها : در طول سال های باروری، میزان هورمون های استروژن و پروژسترون زیاد است و این می تواند سبب ایجاد فیبروم گردد. هنگامی که میزان هورمون استروژن بالا است، به خصوص در دوران بارداری، رشد فیبروم ها افزایش می یابد.

فیبروم ها به دلیل رشد بی رویه سلول های عضلانی رحم به دلیل تاثیر استروژن فیبروم ها امکان رشد پیدا می کنند.

• استفاده از قرص های ضد بارداری : این داروها دارای استروژن هستند، احتمال بزرگ شدن این تومورها را افزایش می دهند.
• تغییرات ژنتیکی : علت ایجاد تعداد بسیار زیادی از فیبروم ها، تغییرات در ژن ها هستند که این تغییرات در سلول های طبیعی عضله رحم وجود ندارد.
• وراثت و سابقه خانوادگی : این عامل نقش مهمی در ایجاد فیبروم دارد. اگر یکی از نزدیکان فیبروم داشته باشد احتمال آن در شما افزایش می یابد.

همچنین شواهدی وجود دارد که گوشت قرمز، الکل و کافئین می تواند خطر ابتلا به فیبروم ها را افزایش دهد و افزایش مصرف میوه و سبزیجات، باعث کاهش آن می شود.

فیبروم یا میوم معمولا در معاینه واژینال معمولی کشف می شوند.

روش های تشخیص فیبروم:

• سونوگرافی شکم، یا داخل کردن پروب کوچک در مهبل (واژن). این کار باعث مشاهده فیبروم های دهانه رحم و زیر شکم می شود.
• ام آر آی، که می تواند اندازه و مقدار فیبروئیدها را تعیین کند.
• هیستروسکوپی، که در آن یک تلسکوپ کوچک با یک دوربین در انتها برای بررسی داخل رحم استفاده می شود. در صورت لزوم، یک نمونه بیوپسی (بافت برداری) می تواند در همان زمان گرفته شود.
• لاپاراسکوپی، که در آن یک لوله کوچک انعطاف پذیر به داخل شکم وارد شده و برای بررسی خارج از رحم مورد استفاده قرار می گیرد.
  در طی این روش، در صورت لزوم، بیوپسی از لایه بیرونی رحم گرفته می شود. در این روش نیاز به برش پوست می باشد.

فیبروم رحم چگونه از بین می رود ؟

اگر فیبروم ها علائمی نداشته باشند و بر کیفیت زندگی افراد تأثیری نگذارند و سبب اختلال در قاعدگی،کم خونی و مشکلات دیگر نشوند، درمان ضروری نیست. برخی از فیبروم ها، ولی اگر فیبروم ها باعث ایجاد درد، خونریزی، قاعدگی طولانی مدت و دردناک و مشکلات دیگر شوند، باید در اسرع وقت به پزشک متخصص زنان و زایمان مراجعه شود و تحت نظر پزشک، فیبروم رحمی درمان شود.
در دوران یائسگی با کاهش سطح هورمون های استروژن و پروژسترون، فیبروم ها اغلب کوچک می شود و علائم آن ها کم می شود و یا حتی کاملا از بین می روند.
درمان فیبروم به صورت تجویز دارو یا لاپاروسکوپی فیبروم می باشد.
محل فیبروم ها، شدت علائم، و برنامه بارداری می تواند بر تصمیم گیری در خصوص درمان تاثیر بگذارد.

درمان فیبروم با دارو

هورمون آزاد کننده گنادوتروپین موجب تولید استروژن کمتر می شود که فیبروئیدها را کاهش می دهد. این هورمون چرخه قاعدگی را متوقف می کند، اما پس از درمان، بر باروری تأثیری ندارد. این هورمون ها می تواند شامل علائم یائسگی شود، از جمله گرگرفتگی، خشکی واژن، افزایش خطر ابتلا به پوکی استخوان و..

برای درمان فیبروم ها، می توان از آمپول های هورمونی استفاده کرد. این آمپول های هورمونی، می توانند جهت رفع فیبروم رحم استفاده شوند. در شرایطی که لازم نیست عمل جراحی برای کاهش فیبروم انجام داده شود. این هورمون ها معمولا به صورت کوتاه مدت استفاده می شوند. با استفاده از این آمپول ها، فیبروم کوچک می شود ولی امکان دارد طی مدتی، فیبروم ها مجدد به حالت قبل بازگردند.

این داروها شامل:

داروهای ضد التهاب: این داروها شامل مفنامیک و ایبوپروفن هستند. داروهای ضد التهابی تولید پروستاگلاندین ها را کاهش می دهد. داروهای ضد التهابی، مسکن نیز هستند. آنها باروری را تحت تاثیر قرار نمی دهند.
قرص های کنترل قلب: قرص های ضد بارداری خوراکی به تنظیم چرخه تخمک گذاری کمک می کنند و ممکن است منوراژی (خونریزی شدید در قاعدگی) را کاهش دهند.
دستگاه داخل رحمی : دستگاه پلاستیکی داخل رحم قرار گرفته و هورمون پروژسترون را به نام لوونورژسترل آزاد می کند.
این هورمون، از رشد بیش از حد پوشش رحم جلوگیری می کند و خونریزی را کاهش می دهد. عوارض جانبی عبارتند از خونریزی نامنظم تا ۶ ماه، سردرد  حساسیت پستان و آکنه. در بعضی موارد می تواند قاعدگی را متوقف کند

عمل جراحي فیبروم ها

افرادی که از درمان دارویی نتیجه نگرفته اند و از وجود فیبروم ها رنج میبرند، باید توسط جراح و متخصص زنان تحت عمل جراحی قرار بگیرند. این عمل به دوصورت لاپاروسکوپی و جراحی باز امکان پذیر است.

لاپاروسکوپی فیبروم :

لاپاراسکوپی، یک روش جراحی بسته می باشد و مناسب کسانی است که می خواهند باردارشوند و در سن پایین دچار فیبروم شده اند. اما برای کسانی که فیبروم های خیلی بزرگی دارند و بافت زیادی از رحم درگیر شده است استفاده از این روش مناسب نیست و باید از روش لاپاراتومی استفاده کرد.

لاپاراتومی فیبروم :

یک نوع عمل جراحی باز می باشد. دراین روش، رحم به صورت لایه لایه باز شده و درمان انجام می شود.

آمبولیزاسیون شریان رحمی یا آمبولیزاسیون فیبروئید رحمی:

آمبولیزاسیون ،برای زنان که همچنان مایل به باردار شدن هستند، مناسب نیست. این عمل، ۹۰ درصد علائم بیماران را کاهش می دهد، قطع جریان خون باعث کوچک شدن فیبروم می شود. یک ماده شیمیایی از طریق یک کاتتر به یک رگ خونی در پا تزریق می شود که توسط اسکن اشعه ایکس، هدایت می شود. در واقع در این روش، جلوی خون رسانی به فیبروم ها گرفته میشود.

فواید عمل لاپاروسکوپی فیبروم

• عمل لاپاروسکوپی فیبروم، توسط برش های بسیار کوچکی به ابعاد 2 سانتی متر صورت می گیرد .
• بیمار، یک رو بعد از عمل لاپاروسکوپی از بیمارستان مرخص می شود.
• احتمال عفونت محل عمل لاپاراسکوپی، بسیار کم می باشد .
• یک هفته بعد از عمل لاپاروسکوپی فیبروم، بیمار میتواند در محل کار خود حضور پیدا کند.
• عمل لاپاروسکوپی فیبروم در واقع یک نوع عمل سرپایی محسوب میشود.

خطرات عمل لاپاروسکوپی فیبروم

معمولا خطرخاصی در عمل لاپاروسکوپی فیبروم وجود ندارد .اما احتمال آمبولی در عمل لاپاروسکوپی فیبروم وجود دارد که در اغلب عمل های جراحی، احتمال بروز آن وجود دارد که توسط دارو قابل کنترل می باشد.